Door: Martijn van den Berg
Een gameverslaving heb je zo: men neme een persoon, liefst een jongen. Men zet hem een dag non-stop achter een internetgame, herhaalt dit een paar keer en voila, we hebben een gameverslaafde. Internetgames, oftewel MMORPG's en internetgames die je moet bijhouden behoren tot de categorie meest verslavende games. De combinatie van het feit dat er eeuwig beloningen te halen vallen in combinatie met het feit dat je tegen andere mensen speelt met het principe: hoe meer je speelt, hoe hoger je komt maakt deze games superverslavend. Je begint ermee en ziet dat je niets kan bereiken als je niet meer speelt en zo ga je steeds vaker spelen. Binnen de kortste keren raak je verslaafd.
Grootste verslavingsgame is toch wel World of Warcraft. WoW is qua prestaties niet eens zo'n origineel spel en het idee van orcs, mensen en elfen is ook al oeroud. Een van de dingen die WoW zo verslavend maakt is het feit dat je het met anderen doet, vaak in clanverband. Met je clan doe je meestal zogenaamde raids, waarbij je met je clan een aantal uren op pad gaat om samen een queeste te voltooien. Als je in een beetje goede clan wilt zitten, moet je algauw een flink aantal uur aanwezig zijn om bij deze raids aanwezig te zijn, anders heeft je clan niets aan je.
Tweede reden dat dit spel zo verslavend is, is dat het een heel groot gebied is en er dus overal wel wat te doen valt, en de makers van het spel continu nieuwe content toevoegen, en je dus nooit alle missies kan hebben gedaan. Dit te accepteren valt voor heel veel mensen heel erg zwaar. Met name de eerste reden geldt voor veel games, het feit dat als je iets wilt zijn, je veel online moet zijn, maakt mensen al heel gauw verslaafd aan een game. De tweede reden geldt vooral voor MMORPG's.
Natuurlijk is het ook mogelijk om aan gewone games verslaafd te raken, maar deze zijn niet oneindig, en bovendien is het erg duur om eens in de twee weken een nieuw spel te kopen, dus hier is meestal een limiet aan en staan mensen sneller bij stil wat ze nu eigenlijk aan het doen zijn, wat ook uiteindelijk de beste menier is om te stoppen met gamen. Maar daarover volgende week meer.
8 opmerkingen:
Beste Martijn
Leuk stukje !! Ik ben benieuwd naar het vervolg.
Wat ik zelf altijd jammer vind is, dat als er maar iets over games en verslaving in de pers komt, laat staan over de één of andere gast die om zich heen schiet na uitgebreid gegamed te hebben, het grote onwetende publiek dat meteen oppakt om negatief te doen over -alle- games en gamers. Dat is treurig als je zoals ik, in de bibliotheek bezig bent om games 'op het menu' te krijgen. De meeste gamers zijn nu eenmaal niet verslaafd, spelen geen gewelddadige games en schieten niet om zich heen in the real world. En zelf als ze wel verslaafd zijn, dan heeft iemand buiten hun directe omgeving daar meestal geen last van. Hoewel ik het knap vervelend vond als ik destijds aan de balie van een GGD, regelmatig moest wachten om doorverbonden te worden tot de telefoniste, van een jaar of 40, klaar was met haar patiëncespel op de pc...
Met mijn gamegroepen in de bibliotheek probeer ik, om mijn collega's langzamerhand te laten wennen aan games, verschillende activiteiten op te zetten zoals ik regelmatig in mijn blog beschrijf. Meidengroepen kleding laten ontwerpen in Second Life, gemengde groepen van 9 tot 89 een beleggingsspel te laten spelen, Jongens avatars - zeg maar poppetjes- te laten ontwerpen in SL en meer...
Wat ik ook doe is kids internetwise en gamewise proberen te maken, een variant van streetwise. Ik heb jarenlang bij een GGD gewerkt, daar heb ik ervaring en contacten opgedaan rond verslaving. Dat wil zeggen dat ik een gamer uitnodig, die zich indertijd heeft gemeld bij het Boumanhuis voor behandeling van zijn gameverslaving. Verder een meisje die lang gepest is via MSN en iemand die anderen pestte via MSN. Dat MSN-en en pesten is volgens mij op een gegeven moment ook een soort verslaving, vooral als je hoort dat die jongen bijvoorbeeld spijbelde om meteen een nieuwe telefoon te kopen, toen zijn oude kapot was. Verder geeft hij nu toe dat hij niet kon stoppen met pesten, omdat hij dan zijn 'image' moest veranderen en dacht zijn gezicht en dus zijn "vrienden" zo te verliezen.
We beginnen meestal met de groep om een schietspel te spelen. Niet WoW, want dat duurt even voor je het hebt geleerd en is relatief prijzig, maar Serious Sam 2 of zoiets. De truc is, dat mijn vrijwillige medewerkers en ikzelf na tien minuten elke paar minuten gaan 'storen', met koffie, met vragen om geld wisselen en meer. Dan zie je al irritatie optreden, de reacties worden steeds kribbiger. We nemen alles op via webcams, daar geeft men overigens akkoord voor. Als je na een half uur spelen weer plenair bij elkaar komt, en de spelers daarmee confronteert, zien ze zelf wat er gebeurt en hoe snel je geboeid wordt door zo'n spel. Mijn filosofie is dat ieder verslaafd kan raken. Niet alleen kids aan games, maar aan het kijken van je favoriete soap, aan werken, aan sport, aan hangen op de bank, aan het nemen van de lift in plaats van de trap, winkelen, chocola en 100.000 zaken meer.
De mens wil vermaakt worden, homo ludens, ludologie, er zijn zelfs fraaie wetenschappelijke termen voor. We hebben daar steeds meer tijd en geld voor en dat betekent ook dat de verveling toe kan slaan, als je niets te doen hebt, of geen zin hebt te doen wat je moet doen, als je baalt op school, op je werk, als je jeugdpuistjes hebt en een minderwaardigheidscomplex, als je verkering uit is, als je weinig contacten hebt en noem maar op. In dat geval kun je in WoW en soortgelijke games vrienden vinden, aanzien verkrijgen en soms zelfs geld verdienen (hoewel dat wordt overdreven m.i.). Sommigen zullen er vanzelf overheen groeien als de jeugdpuistjes weg zijn, als ze een leuke baan of vriendin krijgen, anderen niet. Of ze vallen snel terug als er iets tegen zit in hun leven en dat zal altijd wel eens het geval zijn.
Spelen waar je een abonnement voor nodig hebt, worden zo gemaakt, dat je ze nooit uitspeelt, dat is slimme marketing en draait om de poen, zoals altijd.
Als je andere hobby's hebt, zoals sporten, het leuk vindt op school, leuke vrienden hebt, een vriendin, ouders die grenzen stellen, dan zul je niet zo snel een heel weekend gaan gamen, heb je dat niet, dan is er een risico. En sommige mensen staan nu eenmaal sterker in hun schoenen dan anderen, dat zal een psycholoog wel uit kunnen leggen..
Voor een school of bibliotheek adviseer ik op basis van de statistieken. Daar zie je dat de meeste mensen (dus niet alleen kids) kiezen voor andere games, zich daar prima mee vermaken en het geen probleem vinden maat te houden.
Dat kan educatief zijn, maar ook recreatief. Van recreatieve games kun je ook wat leren, vaardigheden opdoen enz. daar zijn onderzoeken genoeg naar gedaan en dat wordt tegenwoordig zelfs in echte boeken beschreven.
WoW en soortgelijke games zal ik zelf in de bibliotheek niet introduceren. Niet omdat het risico op verslaving groter is dan bij andere games, maar ook omdat het aantal computers altijd beperkt zal zijn. Na één tot anderhalf uur Second Life, de Sims of een andere game is de gemiddelde speler het wel zat en gaat deze tevreden weg, of misschien zelfs een tijdschrift lezen of een boek....
Bij WoW niet en dan krijg je in je bibliotheek alleen maar ontevreden, tegensputterende gebruikers, spijbelaars enz. Daar wordt je als personeelslid niet blij van en ook de andere gebruikers zullen daar meer last van hebben dan gemak m.i.
Wel vind ik dat scholen en bibliotheek aandacht moeten besteden aan dit onderwerp. Nuchter voorlichten van docenten, ouders en last but zeker not least de gamers of de -zeg maar risicogroep- zelf. Niet bang maken, niet alleen spookverhalen, maar wel voorlichten over de risico's, het onderscheid van soorten games, herkennen van signalen als het mis dreigt te gaan enz.
En zeker proberen een alternatief te bieden. Als bibliotheek of school niet alleen pc's neerzetten met van alles erop, maar vooral activiteiten bieden.
Activiteiten met games bouwen, ontwerpen van zaken binnen 3D-werelden, wedstrijden en meer. Activiteiten organiseren met en voor gamers van alle leeftijden, met mensen die sturen maar niet wegsturen, iets bieden maar niet alleen verbieden.
Meer over mijn gaming activiteiten op mijn
blog
Rita Niland
Bedankt voor je reactie!
Je vergist je er al heel snel in hoe snel je verslaafd raakt aan games. Jij zal dan wel alleen de ergste gevallen bij de GGD te horen krijgen van mensen die zichzelf echt totaal geen grenzen kunnen stellen en 's nachts gamen enzo.maar je ziet al heel snel mensen die dan de keus hebben en dan gaan gamen. Dit is nog geen verslaving, maar als je dit steeds meer gaat doen. Het is heel moeilijk om de grens tussen hobby en verslaving te trekken en te bepalen bij hoeveel tijd je snel verslaafd word.
Probleem is dat voorlichting niet zo veel uithaalt. Je krijgt een kind niet zo ver dat het een spel gaat denken als dat het gevaarlijk is. Bovendien is voor de meeste mensen dit niet aan de orde, zeker vrouwen (alhoewel ik ze wel steeds meer zie gamen) zijn niet vaak gameverslaafd. Als ouder kun je ook niets aan gameverslaving doen. Je kan beperkingen stellen, je kan zelfs kabels doorknippen, maar als de gamer zelf niet wil stoppen, vind hij toch wel ergens waar hij door kan gaan.
Verder vind ik het leuk dat je je best doet games in het onderwijs te implementeren. Je ziet vaak dat leraren tegen games in de mediatheek zijn, maar je moet het eigenlijk alleen om weten te draaien naar een goede manier. Zelf ben ik niet zo'n SL fan omdat ik vooral kick op graphics en leuke gameplay, maar dat is meestal niet mogelijk om dit op school te implementeren, dus ik hou het bij het bloggen ervan en thuisgamen. :-) Ik kan me wel voorstellen dat dit leuk te gebruiken is als multifunctionele opzet in de mediatheek. Het is boveniden ook te gebruiken op computers met wat minder performance.
Na het lezen van deze artikel had ik een aantal punten die dit artikel mischien helemaal teniet kunnen doen, bijvoorbeeld de theorie dat je na een half uur al praktisch verslaafd aan de computer kan zijn. Dit is onzin, als je bijvoorbeeld geconcentreerd met iets bezig bent (kan van alles, zijn, zelfs koken) dan is het uiteraard vervelend als je steeds word lastig gevallen door wild vreemden die telkens om koffie zitten te zeuren.
Een ander punt dat me opviel is dat als je (volgens dit artikel) een dag met WoW bezig bent, dat je dan ook helemaal verslaafd bent. Ik heb persoonlijk ervaring met WoW, en ik ben na ongeveer een maand spelen (iedere dag iets van 2-3 uur) gestopt. Gewoon omdat het saai werd.
Maar, natuurlijk u heeft deels wel gelijk; game-verslaving is iets serieus, en dat het goed moet worden aangepakt is duidelijk. Maar u zit het nu wel aan te pappen met deze artikel.
Met vriendelijke groet;
Emiel
Bedankt voor je reactie!
Ik wil alleen zeggen dat mensen na dat spel te spelen al snel de neiging hebben verslaafd te raken. Ik ken ook aardig wat mensen die het spel spelen en die wel steeds meer begonnen met spelen. Nu leidt dat meestal niet tot een psychische crisis, maar wel vaak dat mensen dingen gaan omruilen voor gamen.
Tsjah, dat jij niet zo fanatiek met WoW bezig bent geweest, kan zijn omdat het je spel niet is, of omdat je meer een realist bent, die kan zien dat het uiteindelijk maar een spelletje is, en dus eigenlijk niets waard. Dat kan ik alleen maar een goede eigenschap noemen. ;-)
je analyse is non existent, je aannames ongennuanceerd, je artikel is faal, misschien wel beledigend voor een hoop mensen,
Zet aub niet elke gedachtenkronkel online wanneer deze dingen over mensen veronderstellen,
danku
Dit is hoe ik het ervaren heb, en aangezien dit een weblog is heb ik het recht het hier neer te zetten. Net zoals dat jij het recht hebt om het wel of niet te lezen. ;-)
Als je denkt dat mijn verhaal niet klopt, hoor ik graag je eigen verhaal, want daar word ik dan ook weer wijzer van. :)
Waar het mij om gaat is dat je uitspraken geen ruimte overlaten voor twijfel. Overtuiging is een luxe die alleen de onwetenden zich kunnen veroorloven denk ik altijd. Studies over games en de invloed zijn schaars, goede onderzoeksmodellen zijn bijna niet aanwezig en of het woord verslaving van toepassing is bij MMORPG's is niet zeker (je zou bijvoorbeeld kunnen stellen dat het spel de mensen verplicht lang te spelen, zoals je zelf ook aangeeft, dit is wat anders dan een constante behoefte om te spelen) Anyhow, je pakt kritiek goed op, spreekt voor je:) Groeten!
Martijn,
Leuk gedaan maar er word wel heel snel er van uit gegaan, dat je na een paar uurtjes een mmorpg spelen al verslaafd bent, terwijl ik zelf, ook WoW heb gespeeld en bijna ook meteen gestopt ben puur omdat het saai werd. natuurlijk is dit bij andere mensen natuurlijk meestal wel anders.
verder leuk stuk :)
Mvg Youri.
Een reactie posten