Peins, peins

In de posts van vandaag en vrijdag wil ik eens stilstaan bij hoe ik sta ten opzichte van een aantal ontwikkelingen op het gebied van web 2.0 en hoe ik aankijk tegen het gebruik van die tools. De ontwikkelingen gaan heel hard en ik merk dat ik me af en toe door de stroom meegezogen voel en dat is niet de bedoeling. Daarom een paar van mijn overpeinzingen.

Om te beginnen wil ik ingaan op een tool waarover veel te doen is maar waar ik nog niet over heb geschreven: Twitter. Ik vermoed dat de meesten inmiddels wel weten wat Twitter is: een tooltje waarmee je met elkaar communiceert en je 'vrienden' (volgers) op de hoogte houdt waar je mee bezig bent. Recent is het gebruik van Twitter door de politiek twee maal in de pers geweest: een keer toen Maxime Verhagen een foto genomen in de Trêves-zaal via Twitter deelde en een keer toen Arend-Jan Boekestijn een berichtje postte over het aantal slachtoffers van Mao (overigens als reactie op een m.i. zeer onzinnige vraag: 'wie is de verschrikkelijkste dictator aller tijden? Hitler, Stalin of Mao?). Maar ook in de journalistieke wereld is het gebruik van Twitter niet onomstreden zoals bleek na de crash van het vliegtuig van Turkish Airlines: sommigen vinden het een aanwinst; anderen vinden Twitter vooral een bron van oppervlakkige geruchten.

Het bijzondere van Twitter, in tegenstelling tot sms en mms, is dat het niet alleen gebruikt wordt voor privé-doeleinden ('Oh, ben jij ook bij die beurs? Ik ook. Zullen we ergens afspreken?') maar ook professioneel ('ben bij lezing over open overheid en de sociale verzekeringsbank. Wie heeft ideeën?'). In tegenstelling tot weblogs en profielsites is er bij Twitter maar heel weinig ruimte (140 tekens) om je verhaal te vertellen. Dat maakt Twitter tot een lastig medium en ik denk dat dat we het nog moeten leren gebruiken. Ik zie wel de voordelen van een snelle nieuwsgaring met behulp van nieuwe media zoals Twitter maar ik zie ook dat we nog onvoldoende ervaring hebben met wat je mag twitteren en wat niet, en hoe je dat moet doen.

Mijn conclusie is dan ook dat we juist om die reden Twitter moeten gaan gebruiken op school. Het aantal gebruikers neemt toe en ik verwacht niet dat dat snel verandert. Sterker nog: het zou mij niet verbazen als er straks meer van dit soort tools beschikbaar komen. De hoogste tijd dus om onze leerlingen de mogelijkheden en de beperkingen van deze tool te laten onderzoeken.

Zelf wil ik niet op korte termijn gaan Twitteren: ik heb er geen behoefte aan om privé allerlei mensen op de hoogte te houden wat ik doe en waar ik ben. Dat doe ik liever wat persoonlijker. Beroepsmatig biedt Twitter mij onvoldoende mogelijkheden om te vertellen wat ik wil vertellen. Ik vind het leuk om via dit blog mensen te laten delen in mijn vondsten en in mijn visie hoe je die vondsten kunt gebruiken in het onderwijs, en daarvoor biedt Twitter te weinig ruimte. Ook heb ik er geen behoefte aan om mensen te volgen via Twitter. Voor inhoudelijke uitwisseling van ideeën vind ik het medium tekort schieten. Dat ik daardoor wel eens informatie mis weegt voor mij niet op tegen de hoeveelheid extra informatie die ik moet (kan) verwerken als ik ga Twitteren. Ik kan me overigens heel goed indenken dat iemand daarin een andere keus maakt: een voordeel van Twitter bij professioneel gebruik is dat je makkelijk veel mensen uit je netwerk in grote lijnen kunt informeren over wat je doet. Je bereik en ontvangst zijn groter en daarmee ook de kans dat je gelijkgestemde zielen treft. Voor meer inhoudelijke uitwisseling kun je dan overgaan op een ander medium: een weblog, de mail of f2f-contact. Dat lijkt me vooral interessant voor mensen die vaak nieuwe onderwerpen oppakken en uitdiepen. Bij mij is dat niet het geval dus daarom (nog even) geen Twitter voor mij ;-)


Afbeelding van Kup Kup Land