Schrijven is zilver...

Door: Martijn van den Berg

Het is dinsdag half 6. De laatste les van de dag. Buiten is het al bijna volledig donker. De les gaat over boekhouding. Duidelijk wordt al snel, dat dit niet de meest interessante les is voor de meeste mensen. Twee geluiden heersen in het klaslokaal: het praten van de docent en het driftig geschrijf van pennen. Iedereen schrijft klakkeloos over wat de leraar zegt, in de hoop later iets van te begrijpen. Toch heb ik het idee dat dit nog een grote uitdaging gaat zijn voor de meeste mensen.

Ik geloof niet dat het schrijven iets oplevert, aangezien niemand een vraag stelt in de les, en niemand ook maar reageert op de vragen die gesteld worden. En dit gebeurt in praktisch iedere les, wat tot resultaat heeft dat bijna iedere les een eenrichtingsverkeer is van de docent, zonder enige feedback van leerlingen of alle informatie wel begrepen wordt.

Ik vind dat je, om het meeste uit de les te halen, actief moet meedoen, en niet als een toerist alles moet opschrijven om het later te lezen. Ten slotte heb je als student invloed op hoe uitgebreid bepaalde stof behandeld wordt, en kan je vragen om iets nog beter uit te leggen, als je het niet helemaal begrijpt. Dat is veel effectiever dan alles opschrijven en later kijken of je het wel begrijpt.

Natuurlijk ligt een deel van de verantwoordelijkheid ook bij de docent, maar het is een proces dat twee kanten op gaat. Net zoals dat ik vaak genoeg benadruk dat docenten creatiever les kunnen geven, denk ik ook dat een leerling ook veel aan een les kan toevoegen. Alleen zo wordt 1+1 3.