Wat doen kinderen met nieuwe media?

Ik was afgelopen week op de NOT en naast een heleboel juffen en meesters ontmoette ik daar ook kinderen die vertelden over waar ze mee bezig waren. Ik raakte in gesprek met een paar enthousiaste Wikikidsianen, afkomstig van basisschool De Dubbelburg: kinderen die werken aan de online encyclopedie voor en door kinderen: Wikikids. Ze vertelden vol enthousiasme hoe dat nu gaat, als je met elkaar een encyclopedie maakt. Dat je dan taken verdeelt en dat je dan de ene keer schrijft en de andere keer onderzoek doet en dat af en toe de meester of de juf helpt als je niet weet hoe het verder moet. Maar dat het vooral ook erg leuk is.

Ik genoot van de verhalen van de kinderen die het allemaal heel vanzelfsprekend vonden wat ze deden. Toen ik wegging werd ik nog even staande gehouden door de meester van de kinderen. De kinderen hadden zo tussen neus en lippen door ook nog een strip gemaakt met de Reisberen die ze mee hadden genomen. De Reisbeer is een beer van de meester die kinderen of volwassenen mee mogen nemen op reis om bij thuiskomst te vertellen over wat de beer heeft gezien en beleefd. Zoals je aan het plaatje van deze post kunt zien was de reisbeer ook op de NOT en de kinderen wisten er creatief mee om te gaan. Een dag later kreeg ik van dezelfde meester bericht dat zijn kinderen ook nog een paar filmpjes hadden gemaakt (hier en hier).

Wat de kinderen heel gewoon vonden, vind ik heel bijzonder. De creativiteit en het plezier spatten van hun werk af. De techniek die ze daarbij gebruiken is voor hen absoluut niet interessant: dat is het middel om hun doel te verwezenlijken. Soms lukt dat zonder hulp, en als ze wel hulp nodig hebben zorgen ze dat ze iemand vinden die ze helpt. Dat ze hiervan leren staat voor mij buiten kijf. Om een stripverhaal te maken moet je een verhaal bedenken en onder woorden kunnen brengen en natuurlijk zorgen voor de bijpassende beelden. Wie een interview doet moet kritisch na kunnen denken, goed vragen kunnen formuleren en teamwerk kunnen doen. Maar ik had niet de indruk dat de kinderen het gevoel hadden dat ze aan het leren waren: het was voor hen gewoon leuk om te doen!

Wat heb je daar nu voor nodig? Natuurlijk om te beginnen een leerkracht die weet wat kinderen bezig houdt en weet hoe de leerstof daarbij kan aansluiten. Daarnaast moet je het lef hebben om kinderen de ruimte te geven. Ja, dat vraagt lef: je weet namelijk nooit precies wat er gebeurt en of je het proces op de goede manier kunt aansturen. Je weet natuurlijk ook niet wat ze gaan doen met die dure camera die je ze in handen geeft. Je moet er dus op vertrouwen dat de kinderen op een goede manier omgaan met de vrijheid die je ze geeft en dat je zelf in staat bent om ze op hun pad te begeleiden naar het doel dat jij voor ogen hebt want aan het einde van de rit moeten ze natuurlijk wel de nodige lesstof hebben verwerkt.

Wie kinderen op die manier begeleidt geeft ze wel meer mee dan wat gevraagd wordt op de CITO-toets. Zaken als zelfkennis en zelfvertrouwen, de vaardigheid om samen te werken en respect te hebben voor anderen. Creativiteit en enthousiasme. Ik proefde het allemaal en ik genoot!!

p.s. Als je op de plaatjes klikt zie je de strips van de kinderen in het originele formaat.