Het waakvlammetje van mijn kachel

Door: Martijn van den Berg

Ik ben weer terug in Leeuwarden. En ik moet heel eerlijk zeggen. Ik heb er erg tegenop gezien. Toen ik weg ging was ik aardig opgebrand. Alle verplichtingen van het op jezelf wonen waren aardig saai geworden. Boodschappen doen had ik bijna de fut niet voor door de sneeuw en de kou, en daarnaast deed het waakvlammetje van mijn eigen kachel het niet, waardoor het binnen meestal even koud was als buiten. De meeste tijd bracht ik door met onder mijn dekens liggen, om het maar niet koud te krijgen, en om maar niet aan de dingen te hoeven denken die ik nog moest doen.

Ik heb mijn vakantie redelijk nuttig besteed. Ik ben veel langs vrienden gegaan, die ik normaal niet veel zag. Ik heb een baan bij de post genomen om niet meer te hoeven denken aan te weinig geld, en daar heb ik heel veel gewerkt in de vakantie. Kortom, een vakantie om trots op te zijn.

Het zal je dan ook niet verbazen dat ik er moeite mee had om terug te gaan. Het is het verliezen van alles dat voor je gedaan werd, de verplichtingen die je familie je even uit hand neemt. Naast natuurlijk de ongelofelijk onbetrouwbare ns, die van iedere reis een avontuur maakt, was ik ook bang dat het waakvlammetje het niet meer deed.

Toen ik eenmaal thuis kwam, ging ik als automatisch met frisse energie weer van start. Schoonmaken, rommel opruimen, verschillende dingen regelen. Allemaal dingen die ik gedaan heb zonder er moeite mee te hebben of te treuzelen.

2010, dezelfde sneeuw in Leeuwarden, dezelfde temperatuur, hetzelfde huis, dezelfde rotzooi, maar wel het waakvlammetje van de kachel dat brandt. Het waakvlammetje dat over mij waakt. Dat mij warmte geeft als ik het koud heb. Dat mij weer nieuwe energie geeft in 2010.