Door: Martijn van den BergOp jezelf wonen gebeurt om verschillende redenen. De een is te volwassen om thuis te wonen, de ander heeft een studie ver weg en weer een ander kan bijvoorbeeld uit het huis geschopt zijn. Het laatste gebeurt weinig maar komt voor. Er zijn mensen die problemen hebben met familie. Deze mensen hebben er niet vrijwillig voor gekozen om het huis uit te gaan. Dit zijn ook vaak wat jongere mensen, die eigenlijk nog niet klaar voor zijn. En dit is vaak lastig.
Op jezelf wonen is een keus. Je beslist zelf of je er klaar voor bent of niet. De mensen die hier niet klaar voor zijn en verplicht op zichzelf moeten wonen, veroorzaken vaak overlast, omdat ze in een studentenhuis vaak leven alsof ze thuis wonen. Dit veroorzaakt veel overlast voor andere bewoners, zoals grote stapels afwas, niet mee willen doen in het opruimen enz.
Aan dit soort mensen kan je als medebewoner eigenlijk niets doen. Je kan deze mensen wel wijzen op hun fouten, maar dit helpt meestal niet. Uiteindelijk eindigt dit meestal met een poging deze mensen uit het huis te schoppen, wat met de ongelofelijk strenge wet voor kamerverhuur ongelofelijk moeilijk is om kamerhuurders uit hun kamer te krijgen.
Persoonlijk probeer ik altijd begrip te tonen. Immers, als je zo'n persoon het huis uit trapt, zal deze bij het volgende huis waarschijnlijk het zelfde meemaken, en ze hebben het vaak sociaal en financieel al zwaar. Maar uiteindelijk ben ook ik geen vaderfiguur, en word ik het zat om telkens de problemen van een ander op te lossen. Er gaat uiteindelijk veel tijd in zitten, en er is eigenlijk niets wat je er aan kan doen. Een lastig probleem dus...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten