Wat maakt een game educatief?

In de dagen dat mijn moeder freelance werd, en gevraagd werd voor presentaties op allerlei scholen en die ging maken, keek ik wel eens mee over haar schouder om enige van haar kennis over gamen in het onderwijs op te vangen. Het werd me allemaal mooi uitgelegd en uiteindelijk snapte ik hoe de games die ik speelde opgebouwd waren. Maar er was één ding dat me bleef verbazen: hoe snel een game al enige educatieve waarde heeft. En daarom geef ik in dit artikel mijn eigen visie daarop.

Een game hoeft namelijk niet educatief gebouwd te zijn om enige educatieve waarde te hebben. Neem nou de Rollercoaster Tycoon serie, een reeks spellen waarin je je eigen pretpark moet bouwen en onderhouden. Op zich zou je denken dat dit spel geen enkele educatieve waarde bevat. Maar toen ik dat een tijdje gespeeld had en opeens termen begon uit te spreken in een pretpark zoals “G-krachten” en “intensiteitgraad” waarbij anderen vreemd opkeken begon er bij mij een lichtje te branden. Ik had iets geleerd zonder dat ik het had beseft. Dat is nog eens apart!

Dat noem ik dan maar categorie 1, games die gemaakt zijn voor de lol, maar waar je toevallig ook nog eens wat van leert. Tot deze categorie behoren veel simgames die op de realiteit gebaseerd zijn. Vaak speel je deze games omdat je ze leuk vindt om te spelen, niet om iets te leren. Dat je leert, merk je niet. Je merkt pas later dat je iets geleerd hebt nadat je opeens dingen weet die anderen niet weten. Deze games zijn vaak niet bruikbaar in het onderwijs, omdat het educatief gehalte vaak niet opweegt tegen de tijd die je nodig hebt om dit spel te spelen. Maar dit zijn wel meestal de games die je zelf koopt en thuis voor de lol gaat spelen.

Categorie 2 zijn games die gemaakt zijn voor de lol maar waar expres nog wat educatiefs bij is gedaan om dit lolgehalte te verhogen in de vorm van weetjes, of dingen die er bij zijn gevoegd. Dit zijn dan meestal de online-multiplayer faciliteiten van spellen waar continu nieuwe weetjes verschijnen die je dan meestal gaat lezen als je staat te wachten tot je spel begint. Deze games behoren dan in de singleplayer tot categorie 1 maar in de multiplayer is het dan categorie 2 omdat je niets meer leert van het multiplayer maar het toch enige educatieve waarde heeft. Nadeel van deze categorie is dat het niet veel educatieve waarde heeft en je er niets van leert als je er niet naar kijkt.

Daarnaast heb je ook categorie 3, de games die gemaakt zijn om iets te leren en waarbij leren prioriteit is. Hiertoe behoren de games voor de jonge kinderen. Een voorbeeld hiervan is het oude RedCat, wat ik vroeger altijd spelen. Het is een spel waarbij je verschillende dingen moet doen zoals racen of vijanden verslaan en om verder te komen moest je dan afhankelijk van welk spel je had, reken- of taalvragen beantwoorden om verder te komen. Dit games worden niet door oudere mensen gespeeld omdat die afkicken op de kinderachtigheid van de spellen en deze spellen worden vaak niet gemaakt voor oudere mensen omdat het leren voor hen het speelplezier bederft. Dit zijn ideale spellen om de basis te leren, maar voor het gevorderde werk minder geschikt.

Dan heb je als laatste nog categorie 4, en dat is niet echt een categorie te noemen, dat is iets dat je zo krijgt. Dat zijn de online-games, de MMORPG’s. Hier leer je verbaal omgaan met mensen ingame en vriendschappen onderhouden. Dit noem ik niet echt een categorie omdat het op geen enkele manier inzetbaar is in het onderwijs. Dit zijn vaak wel populaire games die je ook speelt voor de lol, die ook educatief zijn, maar niet handig zijn voor het weten van een bepaald element dat op school behandeld word.

En al deze games zijn dan de games waarvoor een bepaalde groep mensen interesse heeft. Je kan games hebben die te veel leergericht zijn en daarom veel te saai worden, dit zijn vaak de amateurgames die eerst zeggen van wat ga ik leren en dat allemaal neerzetten en daar omheen een game bouwen en je hebt de games die te veel voor de lol gemaakt zijn, daardoor wel populair zijn, maar meestal geen educatieve waarde hebben. Dus nu zie je hoe makkelijk een game al educatief kan zijn, en hoe snel je al leert en zelfs kan leren zonder dat je het merkt. Dus als je ooit een game wilt bouwen of het gebruiken is het belangrijk dat je je realiseertwelke catogerie je gebruikt. Dan weet je zeker dat de game educatief is en bepaal je makkelijker je doelgroep.