Suffern Island is het eiland waar je terecht komt als je begint. Op dit eiland moeten de leerlingen wegwijs worden in hoe de virtuele wereld in elkaar zit en hoe ze zelf dingen kunnen toevoegen daaraan. Op het tweede eiland, Ramapo Island, gaan de leerlingen aan de slag, en kunnen ze laten zien waar ze mee bezig zijn. Peggy Sheehy noemt als voorbeeld dat leerlingen daar een virtuele expositie kunnen inrichten over een onderwerp waar ze mee bezig zijn, zelf kunstwerken kunnen maken of de kunstwerken van anderen recenseren. Ook zijn er plannen om op Ramapo een bibliotheek in te richten waar de leerlingen kunnen publiceren. Maar dit eiland moet vooral ook ontwikkeld worden door de leerlingen zelf gedurende het hele leerproces. Het moet zeker geen statisch eiland worden, maar juist steeds verder ontwikkeld worden. Rockland, het derde eiland, moet gaan dienen als een plek waar leerlingen zich als beloning kunnen ontspannen, bijvoorbeeld door het spelen van games of het bezoeken van clubs of winkelgalerijen. Ook is het de bedoeling dat leerlingen op Rockland met elkaar handel kunnen gaan drijven, en hun eigen creaties gaan verkopen. Om naar het derde eiland te mogen reizen moet een leerling eerst bepaalde prestaties leveren.
De eilanden zijn gekocht, maar Peggy Sheehy is nog wel op zoek naar fondsen (mankracht en kapitaal) om haar eilanden te vullen. Dus als je mee wilt helpen: stuur haar een berichtje (psheeh_at_ramapocentral.org)! Het lijkt me overigens geweldig als we vanuit Nederland mee zouden kunnen doen met dit project!
Ik vind het een erg leuk initiatief en ik ben erg benieuwd hoe het zich gaat ontwikkelen. Waar ik o.a. benieuwd naar ben is of deze bijzondere omgeving effect de leerlingen blijvend motiveert om aan de slag te gaan of niet, en of meisjes en jongens er evenveel en op dezelfde manier door worden aangesproken.
Wat ik jammer, maar wel begrijpelijk vind is dat de leerlingen alleen terecht kunnen op deze eilanden, en dat ze niemand van buiten school toelaten op de eilanden. Daarmee maak je de omgeving natuurlijk wel een stuk veiliger, maar het betekent ook dat je de contacten met anderen buiten de school moet missen, en dat is volgens mij juist wat virtuele werelden zo bijzonder maakt. En ik vraag me af of het niet ook de taak is van school om de leerlingen te leren hoe ze om moeten gaan met de onveiligheid van dit soort omgevingen. Maar dat is weer een discussiepunt voor een ander blogje ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten