Bart brengt didactische websites onder in drie categorieën:
- statische, niet interactieve sites, zoals bijvoorbeeld deze;
- sites met statische lessen maar interactieve zelfevaluatie aan het einde van elke les (Hotpotatoes);
- sites met interactieve lessen (interactieve oefeningen met feedback, gepersonaliseerde oefeningen en uitbreiding van video, simulaties en zelfs games als differentiatie naar tijd) en interactieve zelfevaluatie (Hotpotatoes en andere).
Over het algemeen ben ik niet zo onder de indruk van Hot Potatoes, maar nadat ik een stuk van James Gee had gelezen over hoe je in het onderwijs game-elementen kunt brengen, ben ik er toch anders naar gaan kijken. Een aantal oefeningen (bijv. de sleepoefeningen) zijn prima om leerlingen bekend te laten raken met het onderwerp. Daarmee krijgen ze meer zelfvertrouwen, zodat ze meer uitdagende problemen durven op te lossen. Bij games wordt die 'truc' zeker toegepast: een spel begint eenvoudig, zodat je het vertrouwen krijgt dat je het einde kunt halen. De uitdagingen in een goed spel worden steeds groter. Ik denk dat de bekende Hot Potatoes-oefeningen, waar je zelf je werk na kunt kijken, eenzelfde functie kunnen vervullen. Bart heeft in zijn weblessen m.i. een goede mix van eenvoudige en lastige oefeningen.
Ik heb gekeken of ik op internet meer info kon vinden over Bart Van Bossuyt, maar ik vond alleen zijn favorieten online. Maar dat geeft misschien nog wel een beter beeld dan zijn biografie. In het pre-digitale tijdperk gold 'toon mij uw boeken en ik zal zeggen wie u bent'. Ik denk dat een blik op iemands favorietenlijst, de moderne variant hiervan is!
1 opmerking:
Ik vind dat wel een mooie gedachte, dat iemands favorietenlijst (of Bloglines, Furl, Delicious, etc.) toont wie hij of zij is. Lijkt mij een essentieel punt van social networks. Dat ga ik nog eens op mijn eigen blog nader uitwerken... Dank voor de tip (ook voor de inhoudelijke tip die ik aan onze lerarenopleiding Mens & Maatschappij zal doorgeven!)
Een reactie posten