Dejá vù

Door: Martijn van den Berg

Ik wist dat ik het beruchte telefoontje zou gaan krijgen. Ik had namelijk mijn keuzevakken niet al te best gemaakt, maar deze kon ik altijd nog schrappen, dat ik in ieder geval de kennis hiervan had. De tak op de weg waren vooral de profielvakken, waarvan ik er 4 heb. Bij 1 onvoldoende zou ik slagen, bij 2 zou ik voor de her gaan, en bij 3 of 4 zou het over zijn. Ik wist zelf niet wanneer ik het telefoontje zou krijgen, maar ik had een vermoeden. Uiteindelijk kwam ik op 2 profielvakken onvoldoende, wat een her betekende. En elk nadeel heeft zijn voordeel, want dit geeft mij de kans te schrijven over de herkansingen en de ervaring die ik erbij heb gehad.

Wat me het meest opgevallen is aan de herexamens, is dat het ongelofelijk wennen was om weer aan de slag te gaan met leren. Toen ik klaar was met de examens, had ik best wel een voldaan gevoel, ook al wist ik dat ik waarschijnlijk nog herexamen moest gaan doen. Ik had gelukkig nog veel onthouden, en daarom was het ophalen van kennis niet zo moeilijk. Maar het zijn toch herexamens en je moet toch net dat beetje extra toevoegen. Je kan niet op geluk vertrouwen, niet bij dingen zoals deze.

Het tweede wat mij vooral opviel is de korte tijd waarin je je herexamens moet leren. Ik werd donderdag gebeld, en moest minder dan een week later herexamens doen. Vijf dagen lijkt veel, maar als je het vergelijkt met de tijd die je voor het leren van de examens hebt, en dat je in dit geval zowel moet herhalen als elementen aan je kennis toevoegen. Daarnaast zal de gemiddelde student deze week niet compleet vrij houden van afspraken, dus als je hoort dat je een herexamen moet doen, moet je van alles gaan verzetten, omdat het herexamen meestal toch wel belangrijk is.

Herexamen was voor mij een aparte beleving. Het was voor mij niet zozeer stress, maar het was toch even een onderbreking in het vakantiegevoel. Ik krijg woensdag de uitslag, dus waarschijnlijk gaat het volgende blogje over het gevoel van slagen/zakken. (Waarschijnlijk slagen ;-))