Het is al weer een tijdje geleden dat ik zitting had in het forum bij een bijeenkomst over gaming, georganiseerd door Keying into the Brain. Voor die sessie werd mij gevraagd een stelling te poneren, waarover we met de zaal in discussie konden gaan. Ik kwam toen met de stelling die boven deze post staat: 'Gamen is niet leuk; leren wel'. Die stelling was gebaseerd op mijn waarnemingen van fanatieke gamers. Ik zag bij hen vaak ongelooflijk veel verbetenheid, fanatisme en frustratie, en maar zelden blijheid. Wel zag ik voldoening als er resultaten werden geboekt, maar het gamen zelf leek me maar zelden tot vreugde te leiden. Mijn vermoeden was daarom dat het bij gamers niet om het spel gaat, maar juist om de knikkers! Oftewel: niet het spelen zelf is leuk, maar vooral het halen van het resultaat. En het resultaat van een game is volgens mij vooral dat je iets leert: je hebt bijvoorbeeld geleerd om snel en handig met de joystick te werken, je bent te weten gekomen welke strategie je moet toepassen om tot het volgende level te komen, of je hebt alle raadsels in het spel kunnen oplossen.In het forum en op de tribune kreeg ik maar weinig medestanders. Toch ben ik niet van mening veranderd: ik denk nog steeds dat het plezier van gamen vooral zit in het meester worden van het spel, en niet in het spelen zelf. En als dat waar is, dan is het natuurlijk interessant om te weten waarom leerlingen soms wel gemotiveerd zijn om in een spel wat te leren, en niet in het klaslokaal. Zouden we in ons onderwijs elementen kunnen inbouwen waardoor de lessen meer gaan lijken op games? Ik heb daarover in dit blog al eens over gefilosofeerd, maar zou er heel graag eens onderzoek naar willen doen!
Tot mijn grote verrassing las ik laatst op Spotlight, een weblog van de MacArthur Foundation, dat onderzoek wijst in dezelfde richting als mijn stelling van destijds. Daar staat een artikel van David Shaffer: 'This just in—games are not fun'. Hij verwijst naar een onderzoek van Richard Ryan, C. Scott Rigby en Andrew Przybylski: The Motivational Pull of Video Games: A Self-Determination Theory Approach. De conclusie die Ryan en de zijnen trekken is dat het 'plezier' in gaming vooral voortkomt uit gevoelens van 'autonomy, competence, and relatedness'. Iets ruimer dus dan mijn stelling dat het gaat om leren, maar dat leren zit er wel degelijk in verwerkt. Ik hoop dat Ryan (of iemand anders) nu een stapje verder gaat, en gaat uitzoeken welke elementen in games die gevoelens van autonomie, bekwaamheid en verbondenheid veroorzaken. Als we dat weten, dan kunnen we die elementen misschien ook inbouwen in onze lessen, en dan zijn we weer een stapje verder in hoe we onze leerlingen kunnen motiveren!
3 opmerkingen:
Mmmm, daar zit wel wat in...maar het begint er toch mee dat je een spel mooi vind, en leuk...of spannend. De beste spelen balanceren continu op de rand van te doen en net iets te moeilijk.
Het mag niet frustrerend worden echter. Dan slaat het dus om. Ik heb echt wel sessies gehad. Een onmogelijke move in mortal kombat 4 bijvoorbeeld. Tien uur bezig geweest om die te masteren. En waarom? Omdat dat de enige was die nog moest. Waarom wil je dat dan? Om te kijken wat er dan gebeurt! Wat gebeurt er dan? Doorgaans niets.
Een van de mooiste games wat dat betreft is Zelda. Daar worden je queestes doorgaans wel beloond. En word je steeds allerlei fraais in het vooruitzicht gesteld. Je hebzucht ziet er niet uit alsof je geniet. maar geloof me dat je ondertussen ook geniet van het uitzicht e.d.
Maar eigenlijk moet je na een eerste keer spelen (hebben hebben, zoeken zoeken) het nog een keer doen om rustig de details tot je te kunnen nemen....
Maar het competitie-elemenent is groot idd.
Volgende week gaan we weer met 8 dertig-plussers in een huisje. Drie dagen de gordijnen dicht en gamen. Dat is op de eerste plaats lachen maar onderschat niet de krachtmeting.
Jongetjes bij elkaar :-)
Wat misschien ook meespeelt is het idee dat 'de knikkers' binnen redelijke tijd en met enige zekerheid binnen te halen zijn. Ik denk dat een hoop gamers dat gevoel met spelen hebben. Maar als je in school bezig bent, waarvoor doe je dat? Om over 10 jaar of meer er wat aan te hebben, hopelijk? Ik moest gelijk denken aan de milieudiscussie: als er een auto op me af rijd, spring ik opzij, want ik begrijp dat de kans groot is dat ik anders op korte termijn het loodje leg. Maar de gevolgen van ons handelen op het milieu is lastiger: het speelt op veel langere termijn en is niet zeker, dus om hier mensen 'in de game' te krijgen, is lastiger...
@Edwin,
Als je het hebt over 'spannend' dan speelt daar volgens mij dus ook weer een element in van 'kan ik het aan', 'kan ik het onder de knie krijgen'? En dan heb je het weer over 'competence'. Ik ben het wel met je eens dat het ook gaat om iets moois, maar volgens mij is dat ondergeschikt aan het willen doorgronden/beheersen enz. van de game. En dan blijft het me verbazen dat zulke enorme massa's mensen dat willen, en dat we in het onderwijs soms zo slecht in staat zijn om in het onderwijs diezelfde wens om de leerstof te bemachtigen te creëren. En ja, Raoul, ik ben het er helemaa mee eens: het helpt als je zowel korte als lange termijn beloningen hebt. Werken om te slagen voor je examen (of nog erger: te 'slagen' in het leven) is wel heel weinig concreet. Ik weet uit eigen ervaring dat het al kan helpen door in een les leerlingen te belonen met een dropje o.i.d. Maar ja, dat kun je natuurlijk niet elke les doen ;-)
Een reactie posten