Wilfred Rubens wees in zijn weblog op een publicatie van James Gee: Learning by design: good videogames as learning machines. Het is geen nieuwe publicatie: hij dateert al van 2005 en ik had 'm al eens eerder gelezen, maar ik blijf het een interessant verhaal vinden.Gee somt in deze publicatie op welke elementen videogames zo verslavend maken, en hoe je die elementen in het onderwijs zou kunnen implementeren. De opzet van het verhaal is eenvoudig: hij noemt een onderwijskundig principe, kijkt hoe die in games in het algemeen uitgewerkt zijn en hij geeft een voorbeeld van een videogame waarin dat principe op een duidelijke manier vorm gegeven is. Tot slot geeft hij tips hoe je dat onderwijsprincipe op een spel-achtige manier in de les kunt uitwerken.
Ik heb zelf ook al een paar keer geschreven over hoe je onderwijs op een meer spel-achtige manier vorm zou kunnen geven (hier, hier en hier), maar het artikel van Gee is niet alleen veel uitgebreider, maar is ook geweldig onderbouwd vanuit de didactiek.
Om wat zaken te noemen uit de lijst van Gee (hij geeft er zelf 13):
- een game (en dus ook onderwijs) moet een goede opbouw hebben. De gamer/leerling moet eerst zelfvertrouwen opbouwen over zijn kunnen voordat hij uitgedaagd wordt tot het doen van onderzoek;
- de gamer/leerling moet mede-ontwerper zijn van de les/het spel. De keuzes van de gamer/leerling moeten het spel/de les beïnvloeden;
- goed onderwijs/een goed spel sluit aan bij verschillende leerstijlen;
- de leerling/speler kan zich identificeren met (een character in) de game/de les.
Ik zal niet alles opnoemen, want dan zou je misschien in de verleiding komen alleen deze post te lezen. En dat zou jammer zijn: het verhaal van Gee is veel beter dan ik hier kan vertellen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten